Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Το να έχεις Αρχές σήμερα, σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί η κτηνώδης φύση του «για πάρτη μου», είναι σαν να είσαι μια αναλογική φιγούρα σε έναν ψηφιακό κόσμο…
ακούγεσαι σαν βινύλιο, όταν κυριαρχούν τα CDs.
Κάτι που δίνει μια απίστευτα νοσταλγική αξία στην Μελωδία σου, κάνοντάς σε ζωντανό «κλειδί» Πυλών προς Κόσμους ανείπωτης ομορφιάς, σε όσους έχουν το χάρισμα να ακούνε τους ψιθύρους των Μουσών.
Κάποιοι Ονειροπόλοι έχουν σαν Σκοπό Ζωής τους το να αλλάξουν τον Κόσμο…
στην αρχή του Ταξιδιού τους τουλάχιστον.
Ο Κόσμος όμως δεν αλλάζει ποτέ…
αυτό που αλλάζει, αν ο Ονειροπόλος έχει την Σωφροσύνη να το παρατηρήσει, είναι η θέση του ίδιου μέσα στον Κόσμο και η οπτική γωνία από την οποία Τον κοιτάζει.
Και αν είναι Ενάρετος θα συνεχίσει να αγαπάει τον κόσμο και την Ιδέα του Ανθρώπου.
Αλλά πλέον στόχος του θα είναι όχι το να φτιάξει τον Κόσμο…
αλλά το να εξελιχθεί με τρόπο τέτοιον, ώστε να γίνει ο Εαυτός του.
Η σχέση μας με τους ανθρώπους είναι πάντα σχέση συμπάθειας ή αντιπάθειας.
Καλύτερο είναι πάντα να μην γουστάρουν αυτόν που είσαι, παρά να γουστάρουν κάποιον που παριστάνεις πως είσαι.
Γιατί αυτόν ΣΙΓΟΥΡΑ δεν θα τον γουστάρεις εσύ.
Αλλιώς θα ήσουν αυτός που παριστάνεις πως είσαι…
Κοιτάζοντας πίσω στον Χρόνο, πίσω στον Χώρο, όχι τον έξω, αλλά τον Μέσα, όλοι μας νοσταλγούμε αυτό που θα γινόμασταν πριν γίνουμε αυτό που γίναμε.
Με λίγη καλή τύχη και πολλή, πολλή προσπάθεια, ίσως αυτά τα δύο κάποια στιγμή ταυτιστούν.Και ίσως τότε μπορέσουμε να γίνουμε αυτό που… Είμαστε.
Μικρό παιδί σαν ήμουνα
βιαζόμουν να μεγαλώσω,
τον πόνο γύρω βλέποντας
τον Κόσμο για να σώσω.
Σχολειό να πάω δεν ήθελα
μα έπρεπε να το τελειώσω.
Έπρεπε βλέπετε στον κόσμο
τί είμαι να δηλώσω.
Δασκάλοι, γονείς μου έλεγαν
πτυχία πολλά να έχω,
μα εγώ το μόνο που ήθελα
ελεύθερος ήταν να τρέχω.
Έφηβος πια όταν έγινα
τα πράγματα γύρω αλλάξαν,
οι αγνές φιλίες χάθηκαν
την πάρτη τους όλοι κοιτάξαν.
Τότε ήταν που ένιωσα
Ζωή στα αλήθεια τι είναι
και δυνατά σε Εμένα κραύγασα
«αυτό που Είσαι, Γίνε!»
Τον κόσμο γύρω άξαφνα
τον νιώθω να αλλάζει
και κάτι μέσα μου Αρχέγονο
νιώθω να με δαμάζει.
Πολλοί αναρωτήθηκαν
έκτοτε πια που να ‘μαι,
μα αυτό που ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΜΑΙ
πια τώρα δεν φοβάμαι…
από την ποιητική συλλογή «Στιγμές», την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ.
©2004-2024 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.