Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Μόνοι ερχόμαστε σε αυτή την ζωή και μόνοι φεύγουμε…
σε αυτό το υπέροχο Ταξίδι που λέγεται Βίος, ο Νόμος είναι Μόνος να πορεύεσαι, να διασκεδάζεις, να πονάς, να λυπάσαι, να χαίρεσαι…
ΝΑ ΖΕΙΣ.
Ο Λύκος δεν αλυχτά από το βάρος της μοναξιάς…
αλυχτά από την Δύναμη της Μοναχικότητας.
Συνταξιδιώτες… πολλοί.
Σύντροφοι… λίγοι.
Ταυτότητες… πολλές.
Μάσκες… ακόμα περισσότερες.
Εαυτός… ΕΝΑΣ
Μακάριος και τρισόλβιος όποιος Τον έχει γνωρίσει αληθινά και έχει καταφέρει να γίνει ΕΝΑ με τον ίσκιο που αφήνει πίσω του, όταν λούζεται στο Φως της Ύπαρξης…
Και τότε, όταν το ΕΝΑ είναι πλήρες, τα δεσμά του Χρόνου και του Χώρου έχουν σπάσει…
και η Ζωή γίνεται ΥΠΑΡΞΗ.
Ο Αναζητητής και η σκιά του τότε έχουν γίνει ΕΝΑ, και στα Δάση του Λυκόφωτος η Αυλαία πέφτει, σε ένα μαγευτικό κυανόχρυσο φόντο.
Δρόμοι του Φεγγαριού, ασημοστολισμένες λεωφόροι του Άχρονου Χρόνου…
εκεί που το Όνειρο γίνεται Άγγιγμα και το Άγγιγμα Χαμόγελο…
εκεί που η Σάρκα γίνεται Φως και η Ψυχή ξεπλένεται σε Αυτό…
μέχρι την Αντάμωση.
Υπάρχουν μέσα στην Ημέρα κάποιες Στιγμές κατά τις οποίες το Πέπλο ανάμεσα στους Κόσμους γίνεται πολύ αραιό, σχεδόν διάφανο, και το μάτι του Αναζητητή βλέπει μέσα από Αυτό Κόσμους μαγικούς που τον καλούν να τους περπατήσει και να γίνει κομμάτι τους. Κάποιες φορές είναι δυνατή η Διάβαση σε έναν Άλλο Κόσμο, όχι μόνο συνειδησιακά, αλλά ακόμη και με το υλικό σώμα, κάποιες φορές δίχως επιστροφή.
Κάποιες μαγικές Στιγμές, ένα μακρινό Κάλεσμα σαν το Τραγούδι των Σειρήνων ψιθυρίζει στο αυτί του Αναζητητή την Μελωδία της Ύπαρξης και του θεριεύει στην ψυχή την Φλόγα της Αναζήτησης.
Το Λυκόφως και το Λυκαυγές, η Δύση του Ηλίου και η Ανατολή του. Και τα δύο έχοντας την ρίζα «λυκ-» από το λατινικό lux (φως), αλλά και από το δικό μας, το Ελληνικό «Λύκος», τοτεμική μορφή του Απόλλωνος, του θεού του Φωτός και της Αέναης Φλόγας.
Βασική προϋπόθεση, ο Αναζητητής να τολμήσει να κάνει το Βήμα Διάβασης και αυτό με την σειρά του προϋποθέτει να τον έχει διαποτίσει το Πνεύμα του Λύκου.
Του Τοτέμ της Αναζήτησης…
Κάπου μέσα μας, το ανυπότακτο κομμάτι της Ψυχής μας θέλει να στραφεί στο φεγγάρι και να αλυχτήσει.
Και τότε θυμόμαστε…
ναι, θυμόμαστε.
Θυμόμαστε ότι μέσα σε αυτά τα σκυλάκια του καναπέ, κρύβεται η αδάμαστη ψυχή του Λύκου…
η Ελεύθερη Φύση που κρύβεται μέσα στα σκλαβωμένα, «πολιτισμένα» κορμιά που έχουν σκύψει προ πολλού το κεφάλι, επιβιώνοντας και όχι ζώντας αληθινά, θέλει να βγει στην επιφάνεια και να βαφτίσει στην Φλόγα τον άνθρωπο, ξανακάνοντάς τον Άνθρωπο.
Θα την αφήσουμε άραγε;
από την ποιητική συλλογή «Στιγμές», την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ.
©2004-2024 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.