Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Είχε απλώσει το κασελάκι του από το πρωί…
μοναχά τρεις διαβάτες είχαν σταματήσει για να φρεσκάρουν την γυαλάδα στα παπούτσια τους. Οι υπόλοιποι βιαστικοί περνούσαν από μπροστά του, αδιαφορώντας για τον μικρό λουστράκο που είχε απλωμένο το εργαλείο της δουλειάς του στο πεζοδρόμιο της οδού Σταδίου, χαμηλά εκεί που η πλατεία της Ομονοίας άπλωνε τις ακτίνες της…
ένας μικρός Ήλιος που ήταν το σημείο αναφοράς για τους Αθηναίους της μεταπολεμικής Αθήνας. Αθηναίους που ακόμη έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν την ταυτότητά τους σε μια Ευρώπη που ακόμη δεν είχε συνέλθει από την Μεγάλη Αναταραχή.
Παρατηρούσε τους περαστικούς, άλλωστε αυτή ήταν η “πρωινή” του δουλειά, αυτή που του εξασφάλιζε τα βιβλία για την Νομική Αθηνών, από όπου ονειρευόταν μια ημέρα πως θα βγει μεγάλος και τρανός δικηγόρος.
Περπατούσαν με τα μάτια αδειανά, κοιτούσαν τις βιτρίνες των ακόμη στολισμένων για την Πρωτοχρονιά καταστημάτων, όχι για να δουν τα εκθέματα, μα για να ατενίσουν φιλάρεσκα την αντανάκλασή τους στα τζάμια.
Ψάχνοντας απεγνωσμένα κάτι που να τους θυμίζει πως ΥΠΑΡΧΟΥΝ…
Οι γραμμές του τραμ διέσχιζαν το οδόστρωμα, ένα μεγάλο κουτί που κουβαλούσε ανθρώπινες ψυχές, ανθρώπινες ζωές σε μια προσχεδιασμένη διαδρομή, μια διαδρομή που κάποιος άλλος είχε σχεδιάσει για αυτούς, επάνω στην οποία κινούνταν με ένα όχημα που κάποιος άλλος οδηγούσε για αυτούς.
Μα πόσο περίεργο…
ακόμη και οι πλούσιοι οδηγοί αυτοκινήτων ή οι καβαλάρηδες των δίτροχων αλόγων που συμβολίζουν την Ελευθερία, ακόμη και αυτοί κινούνταν μέσα στις γραμμές του τραμ, στην προσχεδιασμένη για αυτούς από κάποιους άλλους διαδρομή, τρομαγμένοι να χαράξουν την δική τους πορεία, στον δικό τους δρόμο.
Οι άνθρωποι…
Μιλούν για Ελευθερία και είναι αυτοί οι ίδιοι που μπαίνουν σε κλουβιά, όπου ονειρεύονται την… Ελευθερία.
Ίσως να έχουν απεγνωσμένη ανάγκη κάτι για να ονειρεύονται.
Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι…
Κοίταξε την εφημερίδα που κρατούσε ο διαβάτης που κοντοστάθηκε μπροστά του.
«ἐν Ἀθήναις, 5η Ιανουαρίου 1957».
Άραγε…
Πώς θα ήταν η Αθήνα σε 60 χρόνια από σήμερα;
Τί θα σκέφτονταν οι κάτοικοί της;
Θα είχαν τολμήσει να βγουν από τα κλουβιά τους, ή θα παρέμεναν μέσα σε αυτά, ίσα ίσα για να έχουν κάτι να ονειρεύονται;
Ίσως τελικά οι άνθρωποι δεν θέλουν ΑΛΗΘΙΝΑ την Ελευθερία…
θέλουν απλά την προσμονή Της.
Για αυτό και δεν θα λευτερωθούν ποτέ…
από την ποιητική συλλογή «Στιγμές», την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ.
©2004-2024 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.