Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Στο μυαλό του ερχόταν συνεχώς η αλλόκοτη εμπειρία που είχε στο σπίτι του. Είχε διαβάσει πολλά βιβλία και ήταν εξοικειωμένος με την ιδέα πως ο κόσμος γύρω μας κρύβει πάρα πολλά μυστικά, ενώ οι αισθήσεις μας συλλαμβάνουν ένα πολύ μικρό μέρος των όσων συμβαίνουν γύρω μας, παρόλα αυτά, είναι άλλο πράγμα η θεωρία και άλλο να βιώνεις μία περίεργη εμπειρία.
Οι σκέψεις του διακόπηκαν απότομα στην θέα μίας κοπέλας που περνούσε από μπροστά του. Όλο του το Είναι μπήκε σε επιφυλακή, ενώ θα έπαιρνε όρκο πως μπορούσε να ακούσει την αδρεναλίνη να κυλά στο σώμα του. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο επάνω της, μα το βλέμμα του προσέλκυσε η τσάντα που κρατούσε και η οποία είχε ζωγραφισμένη μία χρυσή σπείρα μέσα σε ένα θαλασσί τρίγωνο, δύο σχήματα απροσδιόριστα γνωστά του. Όταν εκείνη ένιωσε το βλέμμα του, γύρισε και τον κοίταξε και όταν διασταυρώθηκαν τα μάτια τους, ο Άλκης είχε εκείνη την παράξενη αίσθηση ότι την γνώριζε για όλη του την ζωή. Εκείνη την ώρα μπήκε ο Γιώργος στην καφετέρια, ενώ ο Άλκης είχε σηκωθεί και έτρεχε προς το μέρος της.
«Συγνώμη, ξέρω ότι θα φανεί κοινότυπο, αλλά μήπως γνωριζόμαστε;» ρώτησε διστακτικά για να μην νομίσει ότι σκοπός του ήταν να την φλερτάρει.
«Δεν το νομίζω», του απάντησε εξίσου διστακτικά. «Πάντως η φυσιογνωμία σου μου θυμίζει κάτι, αλλά μάλλον ιδέα μου είναι.»
«Δεν είναι λίγο περίεργο να έχουμε την ίδια ψευδαίσθηση; Με λένε Άλκη.»
«Εμένα Λένα, αλλά με συγχωρείς τώρα γιατί θα πρέπει να φύγω.»
«Δεν θέλω να παρεξηγήσεις τις προθέσεις μου, αλλά θα ήθελες να συναντηθούμε κάποια φορά για να γνωριστούμε καλύτερα;» είπε χαμογελώντας για να σπάσει τον πάγο.
«Να σου πω την αλήθεια, δεν είναι του τύπου μου να γνωρίζω ανθρώπους με αυτό τον τρόπο, κάτι όμως μου λέει πως μπορώ να σε εμπιστεύομαι», χαμογέλασε με την σειρά της η κοπέλα που του συστήθηκε σαν Λένα.
«Ωραία», είπε ο Άλκης ξεφυσώντας με ανακούφιση, «να πούμε αύριο το απόγευμα στις οκτώ σε αυτό το σημείο; Άλλωστε και επικίνδυνος να ήμουν, ανάμεσα σε τόσο κόσμο θα ήσουν ασφαλής», συμπλήρωσε κάπως κυνικά.
«Εντάξει λοιπόν, χάρηκα πολύ Άλκη για την γνωριμία, θα τα πούμε ξανά αύριο», του είπε η Λένα ενώ απομακρυνόταν, με ένα μυστηριώδες σαγηνευτικό χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό της.
Είναι κάποια πρόσωπα που ακτινοβολούν τόσο έντονα, που νιώθεις πως είναι η Υλοποίηση του Κάλλους… όμορφα, ευγενικά, αρχοντικά. Κάποια πρόσωπα σαν βγαλμένα από παραμύθια, πρόσωπα από Πριγκηπέσες που ένα βλέμμα τους θα μπορούσε να εμπνεύσει ηρωικά κατορθώματα με έπαθλο ένα χαμόγελο επιδοκιμασίας και μόνο. Πρόσωπα που γίνονται Ήλιος λαμπερός σε έναν σκοτεινό και γκρίζο Κόσμο. Από παλιά οι άνθρωποι είχαν την έκφραση «κεραυνοβολήθηκε από τους θεούς», όταν ήθελαν να δώσουν έμφαση στο Ξαφνικό. Αργότερα, τον κεραυνό αντικατέστησε η σαΐτα του Έρωτα που χτυπά ίσα στην Καρδιά.
Έρωτας με την πρώτη ματιά…
Έρωτας σε κάθε ματιά…
Η μέρα πέρασε τεμπέλικα και αργά την νύχτα έπεσε για ύπνο, αφού είχε περάσει στον υπολογιστή του κάποιες σημειώσεις που κρατούσε σχετικά με τον Λουκιανό, τον πρώτο συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας στην λογοτεχνία, την γνωστή τουλάχιστον. Πάντα έβρισκε ενδιαφέρουσα την ιδέα της ύπαρξης πολλών κόσμων απλωμένων στο Διάστημα, μιας και δεν μπορούμε εγωιστικά να κρατάμε την μοναδικότητα της Ύπαρξης. Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκε.
Το παράξενο με τα όνειρα που έβλεπε δεν ήταν τα όνειρα αυτά καθαυτά, αλλά πιο πολύ το γεγονός ότι τα έβλεπε σαν θεατής. Δηλαδή, άλλες φορές ήταν ο ίδιος που είχε τον κύριο ρόλο, ενώ άλλες φορές ο Άλκης έβλεπε τον εαυτό του να έχει τον κύριο ρόλο, σαν να παρακολουθούσε κάποια ταινία. Απόψε το βράδυ, η έκπληξη ήταν το ότι η Λένα κρατούσε και αυτή έναν ρόλο στην υποτιθέμενη ταινία, σαν η συνάντησή τους να είχε ξεκλειδώσει κάποιες αναμνήσεις από άλλες ζωές…
… η συνέχεια στο βιβλίο “Το Φιλί της Μέδουσας”.
Ένα μυθιστόρημα «Επιστημονικής Φαντασίας» για τα χρόνια της Κρίσης και την Μαύρη Σκιά που έχει βυθίσει τον πλανήτη Γη στο Σκοτάδι, με τελευταίο προπύργιο Αντίστασης την Κατεχόμενη Ελλάδα των Μνημονίων.
Όταν κλείσετε αυτό το βιβλίο, η Πραγματικότητα γύρω σας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια…
ΕΣΕΙΣ δεν θα είστε ποτέ ξανά οι ίδιοι.
©2004-2023 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.