Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Έκλεισα γρήγορα γρήγορα το Facebook το απόγευμα, για να προλάβω το super market και να βγω για έναν καφέ.
Παίρνω τα πράγματα που θέλω, “φορτισμένος” ακόμη από τις “ανοικτές” αναρτήσεις μου, πάω στο ταμείο στην ουρά του super market, μπροστά μου μια κυρία, πιο μπροστά έβαζε τα πράγματα που ψώνισε στην τσάντα μια νεαρή κοπέλα.
Η υπεύθυνη του super market λέει στην ταμία να περάσει κάτι “ticket restaurants” (αν δεν τα ξέρετε, είναι κάτι σαν τα “κουπόνια” της Κατοχής… της Τότε) μιας κυρίας που περίμενε εκτός σειράς, γιατί το δίπλα ταμείο είχε πρόβλημα στην ταμειακή του μηχανή.
Η ταμίας το κάνει, λέει στην κυρία να περάσει μπροστά εκτός σειράς, και τότε ξεκινά η φάση…
Αλαφιασμένη η κυρία με μια τεράστια πάνινη μάσκα να σκεπάζει το πρόσωπό της, περίπου στα 60, αρχίζει και φωνάζει πανικόβλητη “γιατί να περάσω μπροστά; τί θα πουν οι άλλοι; δεν αντέχω τους καυγάδες…” σε κατάσταση πανικού, περνώντας μπροστά, πληρώνοντας στο ταμείο και συνεχίζοντας να φωνάζει.
Δεν είχα σκοπό να μιλήσω, αλλά θυμήθηκα τα κείμενα που μοιράζομαι εδώ, στον ψηφιακό (και όχι εικονικό) μας κόσμο, τα λόγια που γράφω, τόσο για να παρουσιάσω την δουλειά μου, αλλά, ΚΥΡΙΩΣ, για να βοηθήσω, με τον τρόπο μου, τους γύρω μου…
και ο ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ έγινε κίνητρο Δράσης για τον “αληθινό”.
“Κυρία μου, αν δεν βλέπατε τόσο συχνά ειδήσεις, δεν θα ήσασταν τόσο τρομοκρατημένη, ούτε θα φοράγατε ακόμη αυτή την μάσκα που εμποδίζει το οξυγόνο να θρέφει τον εγκέφαλό σας. Κανένας δεν θα σας μαλώσει, οι γύρω σας δεν είναι ο εχθρός”, λέω με χαμόγελο.
“Ναι καλά, έτσι το λέτε, δεν αντέχω τους καυγάδες, τί θα πουν οι άλλοι, θα φωνάζουν πως τους παίρνω την σειρά”, συνεχίζει το παραλήρημα.
“Κυρία μου, εγώ είμαι “οι άλλοι”, η κυρία μπροστά μου είναι “οι άλλοι”, δείτε τα πράγματα αλλιώς, μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας”.
“Έχει δίκιο ο κύριος”, λέει η κοπέλα που είχε περάσει ήδη πριν την κυρία και περίμενε να εξελιχθεί η φάση. “Δεν σας είπε κανείς τίποτα κυρία μου”.
“Ναι καλά, δεν αντέχω άλλο”, συνεχίζει να μονολογεί φεύγοντας, μη λέγοντάς μας ούτε ένα “ευχαριστώ” που της παραχωρήσαμε την σειρά μας, εντελώς χαμένη στον κόσμο της.
“Καλό βράδυ” της λέω χαλαρά ενώ βλέπουμε ήδη την πλάτη της.
“Πολύ σωστά μίλησε ο κύριος”, ξαναλέει η κοπέλα.
“Φανταστείτε τί μπορεί να έχει περάσει αυτή η γυναίκα σε αντίστοιχη φάση”, γυρίζει η κυρία μπροστά μου και μου λέει.
“Το φαντάζομαι κυρία μου”, απαντάω με χαμόγελο, “για αυτό και έκανα όλη αυτή την κουβέντα, για να δει ότι εκτός από τα ζώα γύρω μας, υπάρχουν και άνθρωποι”.
Το χαμόγελο ηρεμίας των ανθρώπων που βρισκόντουσαν γύρω μου όταν είπα αυτά τα λόγια, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για το “πακέτο” που τρώω να βλέπω τον Κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι, και όχι όπως είναι.
Μια άσκηση συμπεριφοράς στην Κοινωνία, μπορεί να γίνει ακόμη και…
στην ουρά του super market.
“The only thing necessary for the triumph of evil is for good men to do nothing.”
Edmund Burke
Διαβάστε επίσης:
1. Γιατί δεν πρέπει να πηγαίνουμε για ψώνια… νηστικοί.
2. “Ηγέτης” και “Δάσκαλος”: Τα δύο πρόσωπα του Ιανού.
©2004-2024 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.