Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς για το Μεροκάματο της Ξενιτιάς…
για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί για αυτούς και τις οικογένειές τους που η γερμανική Κατοχή είχε οδηγήσει στην εξαθλίωση.
Ο δρόμος αυτός οδηγούσε, κατά τραγική ειρωνεία, στην ίδια την Γερμανία. Αν και ηττημένη στον πόλεμο, πήρε σαν λάφυρα για τα υπόγεια των εργοστασίων της την νεολαία της Ελλάδος. Σαν άλλος Μίνωας που ζητά από τον Αιγέα τον ετήσιο φόρο του σε νέους Αθηναίους και νέες Αθηναίες για τα υπόγεια του Μινώταυρου…
μέχρι την Έλευση του Θησέα.
Όσοι έφυγαν τότε για το Μεροκάματο της Ξενιτιάς έστελναν στις μανάδες τους και στους πατεράδες τους στα άγια Ελληνικά χώματα πέντε δεκάρες για να σπουδάσουν τα αδέλφια τους.
Και οι γονείς τους έλεγαν στα μικρά τους παιδιά για να τους τρομάξουν και να τους δώσουν κίνητρο: «Μάθε παιδί μου γράμματα, για να μην αναγκαστείς να ξενιτευτείς σαν τα αδέλφια σου που δεν σπούδασαν και ξενιτεύτηκαν για να δουλέψουν σκληρά στην γραμμή παραγωγής των εργοστασίων».
Αλλά ήλθε πάλι μια γερμανική Κατοχή στην Ελλάδα. Όχι με όπλα αυτή την φορά μα με κομπιουτεράκια, από ανθρώπους όχι με στολές αλλά με γραβάτες. Ανθρώπους οι οποίοι με την συνεργασία των απογόνων των τότε συνεργατών τους που φορούσαν κουκούλες, οδηγεί πάλι τον Ελληνικό λαό στην εξαθλίωση.
Τα μικρά αδέλφια των ξενιτεμένων σπούδασαν και έγιναν μεγάλοι επιστήμονες.
Μα αναγκάστηκαν και πήραν και αυτοί τον δρόμο της ξενιτιάς, για να δουλέψουν αυτή την φορά στα γραφεία των εργοστασίων που κάποτε δούλευαν εργάτες τα αδέλφια τους.
Γιατί «η Μίνωας» της Καγκελαρίας ζητά συνεχώς νέους Αθηναίους και νέες Αθηναίες…
να τους μεταλλάξειι σε άψυχα ρομπότ για τα ανήλιαγα υπόγεια της γερμανικής Βιομηχανίας.
Μέχρι την Έλευση του Θησέα…
Επιστροφή στην Εστία
Όλα αυτά τα αδέλφια ιδρώνουν και ματώνουν στην ξενιτιά για ένα κομμάτι ψωμί δικό τους και ένα κομμάτι που στέλνουν στους γονείς στην Ελλάδα, ακούγοντας βάρβαρες λαλιές στην θέση των τραγουδιών της Ελληνικής Λεβεντιάς.
Και αυτό το κάνουν ολόκληρο τον χρόνο, εκτός από έναν μήνα το καλοκαίρι. Η δική τους Ανάσταση είναι τον Αύγουστο. Όταν έχουν γυρίσει με τρεις βδομάδες άδεια από την ξενιτιά και έχουν κάτσει στο γιορτινό τραπέζι της Οικογένειας στα χωριά τους. Κλείνοντας τα μάτια και αφήνοντας τον Ήλιο της Πατρίδας να τους ζεστάνει τις ταλαιπωρημένες από την υγρασία σάρκες και τις πληγωμένες από τον ξενιτεμό ψυχές…
λίγες Στιγμές ΑΛΗΘΙΝΗΣ Ζωής, μετά από πολλούς μήνες απλά Επιβίωσης.
Η Ανάσταση του Ξενιτεμένου…
είναι τον Δεκαπενταύγουστο.
Καλή Ανάσταση αδέλφια…
μέχρι την Έλευση του Θησέα.
Διαβάστε επίσης:
1. Η Ελλάς ΜΑΣ… και η Ελλάδα σας.
2. Το Φιλί της Μέδουσας: Το Απόκρυφο Παρασκήνιο της Ελληνικής Κρίσης.
©2004-2023 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.