Ένα Ταξίδι με λεωφορείο
Η Ζωή είναι σαν ένα Ταξίδι με λεωφορείο.
“Αν χάσεις ένα λεωφορείο, μπορείς πάντα να πάρεις το επόμενο”, λέει ο σοφός λαός.
Μιας και δεν φημίζομαι για την υπομονή μου να περιμένω ένα λεωφορείο το οποίο ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ οδηγεί, με εμένα σαν απλό επιβάτη στο δικό ΤΟΥ δρομολόγιο, έβγαλα άδεια οδηγήσεως για να μπορώ να οδηγώ το δικό ΜΟΥ λεωφορείο.
Και κάποια στιγμή, το όνειρό μου είναι να πάρω ένα βανάκι, και να ταξιδέψω στον Κόσμο…
“Για να πας μακριά, συνταξίδεψε με ανθρώπους που έχουν ανοιχτούς ορίζοντες”, είναι μια από τις συμβουλές που δίνω στα επαγγελματικά μου σεμινάρια που αφορούν στην Δύναμη.
Η Ζωή είναι σαν ένα Ταξίδι με λεωφορείο.
Αν οι συνταξιδιώτες σου είναι καλοί…
το Ταξίδι, όσους Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες και αν συναντήσεις, θα είναι θαυμαστό και θαυμάσιο.
Μας “ξεπλένουν” τα μυαλά με μετά θάνατον ζωές, με προηγούμενες και επόμενες ζωές, και κολλημένοι σε ηλίθιες φιλοσοφίες, δεν ζούμε την ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ Ζωή που μας αναλογεί…
ΤΩΡΑ…
ένα σεμινάριο Δύναμης για λίγους.
Η ανάγκη του “ανήκειν”
Οι άνθρωποι χρειάζονται να ανήκουν κάπου…
θέλουν να είναι “κοπάδι”.
Για αυτό άλλωστε και καθιερώθηκαν οι “Παγκόσμιες Ημέρες” της Μάζας…
να θυμίζουν πως οι άνθρωποι θέλουν να καθοδηγούνται σαν προϊόντα επάνω σε έναν ιμάντα μεταφοράς, γιατί είναι δειλοί να αναλάβουν την Ευθύνη της Ελευθερίας τους.
Όσοι έχουν το Μάτι ανοικτό, το βλέπουν παντού γύρω τους, ΕΙΔΙΚΑ στο Facebook όταν η Μάζα αναρτά σύμφωνα με το “ρεύμα” των Πολλών, για να εισπράξει και την αποδοχή των Πολλών, να μαζέψει “like” (το σύμβολο του ανορθωμένου αντίχειρα, δαχτύλου της Αφροδίτης της Γοητείας στην Μυστική Παράδοση) και να περάσει άλλη μια μέρα στην Αρένα του Facebook, ΞΕΓΕΛΩΝΤΑΣ τον εαυτό του για την “Μοναδικότητα” και την “Διαφορετικότητα” που μόνον εκείνος/εκείνη έχει. Ελάχιστοι είναι όσοι πληρώνουν το Τίμημα της Μοναχικότητας και βαδίζουν τον δικό τους Δρόμο.
Οι νέοι Κόσμοι, όπως κι οι νέες Ιδέες, δεν ανακαλύπτονται από “κυριλάτους” και βολεμένους…
ανακαλύπτονται από “αλήτες” που ρέει στο αίμα τους η Περιπλάνηση.
Ο Δρόμος που δεν πάρθηκε είναι ένας δρόμος που θα συναντήσουμε αργότερα μπροστά μας, σαν διακλάδωση στον Δρόμο που πήραμε.
Αρκεί να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πως στην ουσία ήταν κομμάτι του ίδιου Δρόμου…
Και όπως γράφω στο βιβλίο μου “Η Φλόγα των Μυστών”:
Στο τέλος του επίγειου Ταξιδιού του, κάθε άνθρωπος παίρνει μαζί του ΜΟΝΟΝ όσα έχει ζήσει.
Αφήνοντας πίσω του όσα έχει αποκτήσει…
Ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις ξανά στην ζωή σου…
για αυτό φρόντισε να αφήνεις στους ανθρώπους κάτι καλό να θυμούνται από εσένα
Διαβάστε ακόμη:
1. Η Ηδονή του Έρωτα και η Οδύνη του Πόνου.
2. Η Φλόγα των Μυστών: Το Ταξίδι του Μύστη.
3. Το Τίμημα της Ύπαρξης… Ιστορίες από το ΜΕΤΡΟ.
©2004-2024 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.