Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Θυμάμαι το 2005 ανήμερα της γιορτής του πατέρα μου, του Αγίου Στυλιανού, ήμασταν στο Αρτεμίσιο της Αρκαδίας, στην Αρχαιότητα λεγόταν Μαιρά και ήταν εκεί όπου ο Κρόνος “έφτυσε” τον Ποσειδώνα αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, για την κηδεία του παππού μου Αλέξανδρου.
Τον “περίεργο” παππού μου, και Νονό μου μιας και με βάφτισε κιόλας, με φώναζε μικρό “Λύκο” και “Γερακομάτη” και που δεν μου απαντούσε όταν τον ρωτούσα τι σήμαινε αυτό και που ήλθε ξυπόλυτος από την Αρκαδία, ήταν ο μικρότερος της φτωχής οικογένειας και όχι απλά πέτυχε στην ζωή του, αλλά είναι για εμένα το Ύψιστο Πρότυπο.
Σε αυτό που δεν κατάφερα να του μοιάσω είναι στο Λακωνικό της έκφρασης…
“μπλα μπλα” με έλεγε από μικρό και πως κάτι πρέπει να κάνω με την Ενέργειά μου, γιατί τον ζαλίζω.
“Αλέκο, έλα να σε πάρω στην δουλειά, ασυρματιστές σαν εσένα έχουν βγει λίγοι.”
“Τι λες ρε Αρίστο; Αφού τρέμω τα αεροπλάνα”, στον καλό του φίλο Αριστοτέλη Ωνάση όταν έστηνε την Ολυμπιακή.
“Αλέκο, έκανα επανέκδοση την εγκυκλοπαίδειά μου, να σου στείλω μια σειρά για την Μπέκυ (από το Ελπίδα, η μητέρα μου) να την έχει για τα παιδιά της.”
“Ευχαριστώ ρε Γιάννη, αλλά χαμένη θα πάει, σάμπως θα την διαβάσει;” η απάντησή του στον καλό του φίλο και Μέγιστο Έλληνα Ιωάννη Πασσά, όταν είχε επανεκδώσει την Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου.
Υπερήφανος ο παππούς…
δεν ήθελε ποτέ να χρωστάει χάρη σε κανέναν. Αυτό το έχω πάρει και εγώ στο “λάδι” που μου έβαλε.
Αυτάρκης…
σαν λύκος.
Ο παππούς έμαθε γράμματα στο Νυχτερινό σχολείο και από τα… σταυρόλεξα.
Έπιασε δουλειά στην Singer και τον θυμάμαι με το φορτηγάκι με το S να γυρνάει στην γειτονιά και να φτιάχνει τις ραπτομηχανές των γυναικών της γειτονιάς… ένας απλός οικογενειάρχης, μια Ήρεμη Δύναμη, όπως κάθε ΑΛΗΘΙΝΟΣ άνθρωπος Δύναμης. Σε αντίθεση με εμένα που με φώναζε “καπετάν Φασαρία” από μικρό…
Ένα θεματάκι το είχε με τα χρήματα, δεν του άρεσε να πληρώνεται από γνωστούς, ίσως για αυτό το Σύμπαν, μάλλον, του έστειλε 2 φορές τον πρώτο αριθμό του λαχείου!!!
Κάποια στιγμή το 2008 χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι μου, μένω στον κάτω όροφο του πατρικού μου, εκεί όπου έμεναν ο παππούς και η γιαγιά.
“Καλησπέρα, τον κύριο Αλέκο θα ήθελα.”
“εεε. Ποια είστε;” ρωτάω, δεδομένου του ότι ο παππούς από το 1995 όταν πέθανε η γιαγιά μου έμενε μόνιμα στην Τρίπολη.
“Με λένε… (δεν θυμάμαι το όνομα), τον είχα προϊστάμενο στην Singer.”
“Είμαι ο εγγονός του… τον παππού τον χάσαμε το 2005.”
Έβαλε τα κλάματα.
“Αγόρι μου να είσαι υπερήφανος για αυτόν, ξέρεις τι ψωμάκι φάγαμε πόσος κόσμος από τον παππού σου που μας έβαζε ώρες παραπάνω και μας έστελνε σπίτια μας στις οικογένειές μας να μαγειρέψουμε;”
Ακόμη όταν θυμάμαι την στιχομυθία αυτή, δακρύζω.
Για τον παππού θα μπορούσα να μιλάω και να γράφω μέρες ολόκληρες…
άλλωστε πρώτα ο Θεός να είμαστε καλά, έχω προγραμματίσει να γράψω κάποτε την βιογραφία του.
Γνωρίζω λίγα από όσα έχει ζήσει, μίλαγε πολύ λίγο, κάνω έρευνα για τα υπόλοιπα, αλλά και μόνον αυτά είναι 10 ζωές των περισσοτέρων από εμάς.
Ο παππούς “έφυγε” 84 ετών…
σε αριθμό ετών πολλαπλάσιο του 7 όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι πως αποχωρούν οι Τέλειοι Άνθρωποι.
Κατά τραγική ειρωνεία, στα 49 της “έφυγε” και η μητέρα μου…
Το αποχαιρετιστήριο μου κείμενο που δημοσιεύθηκε στα “Αρκαδικά Νέα” όταν πέθανε ο παππούς (ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ πολιτικοί συμβουλεύονταν τον μπαρμπα-Αλέκο και πολλές οικογένειες της Τρίπολης πίνουν κρασάκι στο Όνομά του):
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
14/1/1921 – 25/11/2005
Εσύ, που έφυγες αγαπημένε μας παππού, ήσουν για εμάς το στήριγμα στις δύσκολες στιγμές, το πρότυπό μας, το άτομο αυτό που ξέραμε ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε και να εκτιμούμε.
Τώρα που είσαι αλλού, θα διατηρήσουμε αυτά που μας πρόσφερες και θα ευχαριστούμε για πάντα τον Θεό που σε έστειλε στην ζωή μας, έναν Αλέξανδρο να μας προστατεύει και ένα Ήλιο να μας φωτίζει.
Να είσαι καλά εκεί που πήγες, γιατί μόνο τα Ηλύσια Πεδία ταιριάζουν σε έναν Ιππότη σαν εσένα και να μας προσέχεις αυτούς που έφυγαν πριν από εσένα και τους βρήκες πάλι εκεί ψηλά, στην Ουράνια Αρκαδία, που τόσο λάτρεψες από εδώ.
Καλή αντάμωση.
* * * * *
14 Ιανουαρίου του 1921 γεννήθηκε ο παππούς μου Αλέξανδρος Ηλιόπουλος, ενώ στις 15 Ιανουαρίου 1906 (μια ημερολογιακή ημέρα διαφορά είχαν στα γενέθλιά τους) γεννήθηκε στην Σμύρνη ο προσωπικός του φίλος, Μέγας Έλλην και Παγκόσμιος Παίκτης…
Αριστοτέλης Ωνάσης.
Ο ορισμός του Παίκτη…
Αν στις ημέρες μας, όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθιά Κρίση, οικονομική, ηθική και Αξιών, δεν υπήρχε η συνέχειά του, αυτοί που είναι οι ΑΛΗΘΙΝΟΙ Ηγέτες της Ελλάδος στο Παρασκήνιο…
θα ήμασταν χαμένοι.
Ένα μεγάλο, τεράστιο, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιατί μαζί με τον τρίτο της παρέας τους, ΜΕΓΑ ΔΑΣΚΑΛΟ Ιωάννη Πασσά, παραμένουν διαχρονικά πυξίδες και οδοδείκτες στον Δρόμο μου…
Καλή Αντάμωση, Νονέ.
Στην Ουράνια Αρκαδία των Μυστών…
Φέρνουμε το Αύριο, Σήμερα…
©2004-2023 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.