Μια μέρα στην Ακρόπολη

Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος

Ιούλιος…
ο μήνας των “κυνικών καυμάτων” του Σείριου, αυτού που στέλνει τις ακτίνες του, σαν τα βέλη του Απόλλωνα, στην Γη.
Βρίσκομαι με μια ομάδα Ελληνοαμερικανών μια μέρα στην Ακρόπολη, με την ιδιότητα του Συνοδού Ασφαλείας της μικρής τους ομάδας…
πατέρας, μητέρα, ένας οικογενειακός τους φίλος Έλληνας, ο γιος του ζευγαριού 19 χρονών, η κόρη 24.
Τα παιδιά γεννημένα στις Η.Π.Α. μιλούσαν ελάχιστα Ελληνικά, η άλλη μου όμως επαγγελματική ιδιότητα, αυτή του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας, με βοηθούσε να τους ξεναγήσω στην Ελλάδα.
Τον Τόπο, αλλά και την Ιδέα…

Ο John, ο πατέρας, επιτυχημένος επιχειρηματίας στην Νέα Υόρκη, έφυγε πριν 35 χρόνια από την Ελλάδα, στα 15 του με τους γονείς του, από την Νάξο. Δεν είχε ανέβει ποτέ του στην Ακρόπολη και το είχε Όνειρο Ζωής κάποια στιγμή να πατήσει στον Βράχο…
το ταξίδι αυτό το προγραμμάτιζαν στην κάθε του λεπτομέρεια για δύο ολόκληρα χρόνια.
“Πόσο τυχεροί που είστε που ζείτε κάτω από την σκιά της Ακρόπολης και την βλέπετε κάθε ημέρα από το παράθυρό σας, ακόμη και αν έχετε Κρίση”, μου είπε κάποια στιγμή, ενώ τα μάτια του έλαμπαν.

Καθίσαμε για έναν καφέ σε γνωστό μαγαζί της περιοχής, μιλήσαμε για την επίσημη ιστορία του Παρθενώνα, τους είπα μερικά από τα “φευγάτα” δικά μου από την μη επίσημη, κάναμε πλάκα, περάσαμε όμορφα και μετά ανηφορίσαμε προς τον Ιερό Βράχο.
Παρόλο που, ως γνωστόν, είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος, αυτό που έγινε μόλις μπήκαμε στον κυρίως χώρο του Παρθενώνα, με άφησε “κάγκελο” και αν δεν είχα το “βαρύ και ασήκωτο” στυλάκι που έπρεπε να έχω επειδή ήμουν on duty, θα είχα δακρύσει:
Τα παιδιά δεν είχαν έντονα αναπτυγμένη αυτό που θα λέγαμε “Εθνική Συνείδηση”, αν και είχαν γνώσεις τόσο γύρω από την Ιστορία μας, όσο και από τις Παραδόσεις μας, προσπαθώντας οι γονείς να τα κρατάνε σε επαφή με το Ελληνικό τους κομμάτι στους Ελληνικούς Συλλόγους της Ομογένειας, μέσα στην πολυπολιτισμική χοάνη ανθρώπων που λέγεται Νέα Υόρκη.
Μόλις μπήκαμε στον κυρίως χώρο του Παρθενώνα, η 24χρονη Peli (από το… Πελαγία), ακούμπησε το χέρι της σε έναν κίονα, έκλεισε τα μάτια και δακρυσμένη ψιθύρισε… “home”.

Πιστέψτε το ή όχι, προσωπικά δεν δίνω δεκάρα αν κάποιοι μας θεωρούν ρομαντικούς αιθεροβάμονες, ΑΥΤΟ είναι ο “από μηχανής θεός της Ελλάδας”.
Το Κύτταρο…
Για αυτό μεγαλουργήσαμε, και θα μεγαλουργήσουμε ξανά, όχι μόνο σαν Ιδέα, αλλά, κυρίως, σαν Λαός.
Και ο Λαός των Ελλήνων είμαστε ΕΜΕΙΣ.
Αρκεί να το θυμηθούμε…
αν βρεθούμε μια μέρα στην Ακρόπολη της Ιερής Πόλης των Αθηνών.
Τον Τόπο…
αλλά και την Ιδέα.

Διαβάστε επίσης:

	Σείριος, το Άστρο των Ελλήνων…
	Το μαγικό Κέντρο της Αθήνας

©2004-2023 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.

Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.