Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Τελειώνω την προπόνηση στο γυμναστήριο που πηγαίνω στο Μπουρνάζι και επιστρέφω σπίτι, να κάνω ένα ντους για να ετοιμαστώ να βγω για ένα ποτό.
Σταματάω σε ένα βενζινάδικο, δεν είχα σκοπό να βάλω βενζίνη, μόνον αέρα…
σταματάω στο μηχάνημα του αέρα και κατεβαίνω από την μηχανή για να βάλω αέρα στα λάστιχα.
Ένας νεαρός βγαίνει από τον κυρίως χώρο.
“Καλησπέρα”, μου λέει.
“Καλησπέρα φίλε μου, μην ταλαιπωρείσαι, μόνον αέρα θα βάλω”, του απαντάω.
“Δεν πειράζει, αφήστε να το κάνω εγώ. Είναι λίγο περίεργο το μηχάνημα. Άλλωστε δουλειά μου είναι.”
“Δουλειά σου είναι να βάζεις βενζίνη σε αυτούς που αφήνουν χρήματα στο μαγαζί, όχι σε αυτούς που χρειάζονται κάτι δωρεάν. Συν τοις άλλοις, αυτά που κοροϊδεύω θα κάνω; Βλέπω κάτι φλώρους που δεν ξέρουν να βάλουν αέρα στα δικά τους αυτοκίνητα και γελάω” του απαντάω χαμογελώντας.
“Εγώ το είπα για να βοηθήσω”, μου απαντά ο νεαρός ευγενέστατος.
“Καλά, μην σου το χαλάω τότε. Βάλε αέρα και μετά να βάλουμε και βενζίνη.”
“Ωραία, αφήστε το σε εμένα”, λέει χαμογελαστός.
“Με μια προϋπόθεση φίλε. Θα μου μιλάς στον Ενικό, Νίκο με λένε, απέναντι στο γυμναστήριο πάω, έχω και τους άλλους να με κάνουν να νιώθω παππούς στα 51 με το “σεις” και με το “σας”, μην το κάνεις και εσύ.”
“Ωραία, Δημήτρης” μου απαντά ο νεαρός.
“Τί μοντέλο είναι η μηχανή σου;” με ρωτάει.
“Yamaha Fazer, μοντέλο 2003. Πάω στοίχημα πως δεν είχες γεννηθεί ακόμη, Δημήτρη”.
“Όντως, το 2005 γεννήθηκα. Εγώ θέλω να πάρω μια χιλιάρα….”
και συνεχίσαμε την κουβέντα για τις μηχανές, κανά δεκάλεπτό ακόμη.
Όταν έβαλε την βενζίνη, πλήρωσα με κάρτα και του δίνω το χέρι.
“Σε ευχαριστώ φίλε”, του λέω.
Με κοιτάζει, κοιτάζει τα γρασαρισμένα χέρια του και μου λέει:
“Εγώ ευχαριστώ, θα σε λερώσω, είναι μαύρα τα χέρια μου.”
“Φίλε, είναι λερωμένα γιατί έφτιαχνες την δική μου μηχανή, αν δεν το έκανες, θα ήταν καθαρά” του σφίγγω το χέρι φεύγοντας.
Οι επαγγελματίες μπορείτε να διδαχθείτε από τον Δημήτρη πως γίνεται με πολύ φυσικό τρόπο, ούτε ο ίδιος δεν το κατάλαβε, μια Πώληση από το Πουθενά.
Όλοι όμως, ας πάρουμε (Α’ Πληθυντικό) το Μήνυμα αυτής της ανάρτησης…
Το Μήνυμα της Ημέρας:
Μιλήστε ΜΕ τους ανθρώπους και όχι ΣΤΟΥΣ ανθρώπους.
Οι Μάσκες των ρόλων μας υπάρχουν μόνον για να εξυπηρετούν την δουλειά μας και να κάνουν την ζωή μας εύκολη.
Όταν οι μάσκες γίνουν προσωπεία…
οι ζωές μας γίνονται Κόλαση.
Καλή ώρα, σαν και αυτή που ζούμε…
Φέρνουμε το Αύριο, Σήμερα…
©2004-2024 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.