Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
Το νιώθω πάλι να αναδύεται από μέσα μου.
Όχι…
δεν πρέπει ακόμη…
δεν είμαι έτοιμος.
Τόσον καιρό παλεύω να το ξορκίσω με την κιθάρα, παίζω τις χορδές της για να κρατάω τα χέρια μου δεσμευμένα.
Φοβάμαι…
φοβάμαι πως αν δεν κρατάνε κάτι, θα πιάσουν πάλι το σπαθί και δεν θέλω…
όχι τώρα…
όχι ακόμη.
Όχι τώρα που Αυτό κυκλοφορεί μέσα μου ανεξέλεγκτο…
Δεν μπορώ να το ελέγξω…
ακόμη.
Βούτηξα σε τρισκότεινες Αβύσσους και ξέπλυνα το Φως μου στο Σκοτάδι τους…
έδιωξα τη Γκριζάδα μου και την έκανα Καθάριο Λευκό και βγήκα απέναντι, στ΄ άσπιλα εδάφη της Ύπαρξης.
Ακόμη όμως Το κουβαλάω μέσα μου…
δεν έχει προλάβει να ξεπλυθεί από τα Νάματα της Στυγός.
Το Σκοτάδι…
το Αρχέγονο Χάος που γεννά την Δύναμη…
την Δύναμη για να αντέξεις…
την Δύναμη για να εξελιχθείς…
Πρέπει να τα αποβάλλω…
να μη μείνει κανένα πλοκάμι Του μέσα μου.
Όταν φύγει το Σκοτάδι θα μείνει μόνο η Δύναμη…
όταν φύγει το Χάος θα μπει η Τάξη…
όταν μείνει μόνο το Φως θα πιάσω το σπαθί.
Και τότε…
Τότε το χαμόγελο της Κιθάρας θα συντροφεύει η κραυγή του Ξίφους…
η κραυγή της αμάχης και το αλύχτισμα του Λύκου…
το σαρδόνιο χαμόγελο του Δαμαστή του Ξίφους.
Ξίφος που θα πάλλεται σε ηρωικές μελωδίες…
Ξίφος που θ’ ανοίγει δρόμους για να διαβεί το Δίκιο και το Καλό…
Όχι ακόμη όμως…
το Φως δεν είναι φοίβο.
Το σπαθί μπορεί να λαθέψει και να τρυπήσει και αθώους.
Και δεν είναι σωστό…
το σπαθί λαθεύει…
το Ξίφος όχι.
Αλλά μόνον ο Δαμαστής μπορεί να Το κάνει να κελαηδήσει.
Το Ξίφος έχει χαραγμένους στην κόψη του τους άδικους.
Και θα τους μαρτυρήσει στον Δαμαστή όταν Αυτός είναι έτοιμος.
Μέχρι τότε όμως…
χαϊδεύω την κιθάρα.
και διώχνω το Σκοτάδι …
κρατώντας μόνο το Φως.
Σ’ ένα μαγικό Λυκαυγές Ύπαρξης όπου Κιθάρα και Ξίφος εναλλάσσονται στα χέρια του Τροβαδούρου…
στα χέρια του Δαμαστή…
στα χέρια του Λυκάονα…
από την ποιητική συλλογή «Στιγμές», την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ.
Διαβάστε ακόμη:
1. Το Ξίφος και το Ρόδο.
2. Ισορροπία και Ηρεμία, τα “κλειδιά” της Δύναμης.
3. Στιγμές.