Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
“Κράτα μου το χέρι”…
μια φράση η οποία σπάνια πια ακούγεται.
Ένα νεαρό ζευγάρι περπατάει μπροστά μου στον δρόμο, πιασμένο χέρι χέρι…
από την αντίθετη κατεύθυνση έρχεται μια γριούλα με ένα καρότσι λαϊκής…
το στενό πεζοδρόμιο δεν χωράει και τους τρεις ανθρώπους ταυτόχρονα.
Φτάνουν στο ίδιο ύψος…
και εκεί που περιμένω πως θα δω τα νεαρά παιδιά να αφήνουν τα χέρια τους για να περάσει η γριούλα με το καρότσι, ο νεαρός με εκπλήσσει.
Με μια μικρή κίνηση του χεριού του οδηγεί την κοπέλα του πίσω από το σώμα του, μπαίνοντας προστατευτικά σαν σωματοφύλακας μπροστά στον κίνδυνο που απειλεί το κράτημα του χεριού τους…
το ζευγάρι κρατιέται ακόμη χέρι χέρι και περιμένει να περάσει η γριούλα…
και μόλις εκείνη περνά, έρχονται ξανά δίπλα δίπλα για να μπορούν να κοιτάζονται ενώ περπατούν.
Η γριούλα δεν τους κοιτάζει καν, έχει το βλέμμα χαμηλωμένο από την δυσκολία να μεταφέρει τα μοναχικά βάρη της ζωής της στα χέρια της…
μα το ζευγάρι κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, χαμογελά κοιτάζοντας ψηλά στους αιθέρες, ο ένας στα μάτια του άλλου, εκεί όπου κρύβεται ο Θεός και το Σύμπαν, γιατί βαστά την Ομορφιά στα χέρια του.
Κράτα μου το χέρι
Έχετε αλήθεια προσέξει πως τα περισσότερα ζευγαράκια στους δρόμους δεν περπατούν χέρι-χέρι ή αγκαλιά, μα απασχολούν τα χέρια τους κρατώντας τα κινητά τους τηλέφωνα;
Βάζουν τα χέρια στις τσέπες για να τα προφυλάξουν από το πρόσκαιρο κρύο του καιρού…
και δεν τα βάζουν στα χέρια του άλλου για να τα προφυλάξουν από την μόνιμη παγωνιά της Ψυχής.
Πόσο ανόητοι, Θεέ μου…
Το Υπουργείο Ευτυχίας προειδοποιεί:
Τις επόμενες ημέρες κύμα Ψύχους θα χτυπήσει την Ανθρωπότητα.
Μην βάζετε τα χέρια στις τσέπες σας, ζεσταίνονται μόνον τα χέρια…
κρατηθείτε χέρι με χέρι με τον άνθρωπό σας.
Ζεσταίνεται και η Ψυχή…
Με την συνειδησιακή “Κρίση” γέμισε ο τόπος δυστυχισμένους ανθρώπους…
γιατί οι “άνθρωποι” έμαθαν όλη τους τη ζωή στο “όλα για πάρτη μου” και όχι στο “τα πάντα για σένα”.
Άνθρωποι χωρίς Συναίσθημα, είναι άνθρωποι χωρίς ψυχή, είναι άνθρωποι ουσιαστικά νεκροί. Για αυτό και γύρω μας σέρνουν τα άδεια, καλοντυμένα και μυρωδάτα κουφάρια τους πολλοί ζωντανοί-νεκροί, βγαίνουν αξιοθρήνητοι από τα πανάκριβα τετράτροχα φέρετρά τους…
ανασαίνουν μα ΔΕΝ ΝΙΩΘΟΥΝ.
Πρόσωπα αγέλαστα, παγωμένα, υποταγμένα, δυστυχισμένα…
Το να βλέπεις στους δρόμους αδέσποτα ζώα να προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στο κρύο, και ανάμεσα σε ανθρώπους που τα βλέπουν σαν τροφή, την εποχή της “Κρίσης” είναι κάτι που δεν μας κάνει εντύπωση.
Το να βλέπεις όμως στους δρόμους αδέσποτα ζώα να φοράνε ρουχαλάκια θυμίζοντάς τους πως κάποτε είχαν ένα σπίτι και μια οικογένεια που τα πέταξε έξω στην πρώτη δυσκολία, είναι κάτι που μας δείχνει πως η Κρίση δεν είναι πρωτίστως Οικονομική.
Είναι Ηθική και Αξιακή…
Διαβάστε επίσης:
2. Ο Έρωτας και η Τραγικότητα της Ζωής.
3. Στιγμές: Χαμένοι Έρωτες.
4. Στιγμές: Στα χρόνια της Μοναξιάς.
©2004-2024 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.