Το Τίμημα της Ύπαρξης… Ιστορίες από το ΜΕΤΡΟ

Γράφει ο Νίκος Παναγοδημητρόπουλος

Ιστορίες από το ΜΕΤΡΟ: Ζωή σε συρμό…

Τις χρονιές 2001 και 2002 εργαζόμουν στην Ομάδα Ασφαλείας του ΜΕΤΡΟ Αθηνών και σε αυτό το άρθρο θα δούμε κάποιες ιστορίες από το ΜΕΤΡΟ. Είχα περάσει και τον 2ο βαθμό πιστοποίησης, πράγμα που σήμαινε ότι είχα εκπαιδευθεί για να είμαι μέλος Ομάδας Διάσωσης…
σε περίπτωση ατυχήματος συρμού μέσα σε τούνελ ή περίπτωση τρομοκρατικής ενέργειας.
Στα διάφορα σενάρια ασκήσεων που κατά καιρούς κάναμε, έπρεπε να κινηθούμε με τα πόδια από τον έναν σταθμό στον άλλον, ενώ παράλληλα υπήρχε και κίνηση συρμών στο Δίκτυο.
Χωρίς να επεκταθώ σε ευαίσθητες για το Απόρρητο πληροφορίες, όταν υπήρχε ομάδα που κινείτο πεζή επάνω στον πεζοδιάδρομο στο Σύστημα, οι συρμοί κινούνταν με μισή ταχύτητα όταν πλησίαζαν στο σημείο που βρισκόταν η ομάδα εργασίας.
Όταν ο συρμός έφτανε σε εμάς, εμείς έπρεπε να κολλήσουμε την πλάτη μας στον τοίχο και να περιμένουμε να περάσει για να συνεχίσουμε να κινούμαστε πεζοί επάνω στον πεζοδιάδρομο. (όταν κοιτάζετε από το παράθυρο του συρμού, θα δείτε μια πλατφόρμα πλάτους λίγων εκατοστών που πηγαίνει παράλληλα με τις ράγες).

… Ζωή του συρμού

Φανταστείτε την έκπληξη κάποιου που κοιτάζει από το παράθυρο και βλέπει ένα πρόσωπο να τον κοιτάζει από την άλλη μεριά…
σε ένα τούνελ όπου ο μέσος πολίτης δεν περιμένει να δει ανθρώπους να περπατάνε.
Αμ δε…
έχω έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με ένα τζάμι ανάμεσά μας με επιβάτες του Μετρό που ΔΕΝ ΜΕ ΕΙΔΑΝ ΚΑΝ.
Η προβλεπόμενη καθημερινότητα είναι απολύτως προβλέψιμη…
σαν να κινείσαι επάνω σε ράγες.

Αν δεν θέλεις να δεις την παρέκκλιση από το Πρόγραμμα, απλά δεν θα την δεις…
και όποιος σε βλέπει, βλέπει απλώς υπνωτισμένους ανθρώπους με “άδεια” βλέμματα που το μόνο που βλέπουν γύρω τους, είναι η αντανάκλασή τους στο τζάμι του Μικρόκοσμού τους.
Αν κινείσαι επάνω σε ράγες, κινείσαι μεν με ασφάλεια, χάνεις όμως την αδρεναλίνη του Απρόοπτου, αυτό μπορούμε να το δούμε πιο κάτω, όταν θα δούμε κάποιες ιστορίες από το ΜΕΤΡΟ. Εκείνο το “κλικ” που σε βγάζει από την καθημερινότητα, ανεβάζοντας τους παλμούς της καρδιάς και θυμίζοντας σου πως δεν είσαι καλοκουρδισμένο ρομπότ…
μα άνθρωπος ΖΩΝΤΑΝΟΣ.

Ιστορίες από το ΜΕΤΡΟ: Η ανάγκη του “ανήκειν”

Οι άνθρωποι χρειάζονται να ανήκουν κάπου…
θέλουν να είναι “κοπάδι”.
Για αυτό άλλωστε και καθιερώθηκαν οι “Παγκόσμιες Ημέρες” της Μάζας…
να θυμίζουν πως οι άνθρωποι θέλουν να καθοδηγούνται σαν προϊόντα επάνω σε έναν ιμάντα μεταφοράς, γιατί είναι δειλοί να αναλάβουν την Ευθύνη της Ελευθερίας τους.
Όσοι έχουν το Μάτι ανοικτό, το βλέπουν παντού γύρω τους, ΕΙΔΙΚΑ στο Facebook όταν η Μάζα αναρτά σύμφωνα με το “ρεύμα” των Πολλών, για να εισπράξει και την αποδοχή των Πολλών, να μαζέψει “like” (το σύμβολο του ανορθωμένου αντίχειρα, δαχτύλου της Αφροδίτης της Γοητείας στην Μυστική Παράδοση) και να περάσει άλλη μια μέρα στην Αρένα του Facebook, ΞΕΓΕΛΩΝΤΑΣ τον εαυτό του για την “Μοναδικότητα” και την “Διαφορετικότητα” που μόνον εκείνος/εκείνη έχει. Ελάχιστοι είναι όσοι πληρώνουν το Τίμημα της Μοναχικότητας και βαδίζουν τον δικό τους Δρόμο.

Όποιος έχοντας εξασκήσει την Θέλησή του έχει ξεφύγει από την Ανάγκη, όπως τις όριζε ο Μέγιστος Αριστοτέλης, είναι ή Θεός, ή Θηρίο.
Ή συνδυασμός τους, θα πρόσθετα εγώ, μιας και σαν Πολεμιστής των Πολεμικών Τεχνών, είμαι εκπαιδευμένος στην χρήση της Τοτεμικής Ανάδυσης του Θηριώδους Εαυτού, όπως την ορίζει η Τέχνη του Kung Fu και πριν από αυτό η Ελληνική Μυθολογία, για να έχω την Δύναμη να βαδίζω τον δικό ΜΟΥ Δρόμο.
Και κανένα Σύστημα δεν διδάσκει την μίμηση του… προβάτου.
Σχεδόν όλα, όπως και η δική μου “Δυναμική Επικράτηση”, έχουν μέσα τους την μίμηση του Αετού.
Πόσοι όμως έχουν την Δύναμη να πληρώσουν το Τίμημα;

Το Χαμόγελο της Αυτοπεποίθησης γεννιέται από τις κακουχίες της Εμπειρίας…

Ιστορίες από το ΜΕΤΡΟ: Μια τυπική εβδομάδα στα υπόγεια της Αθήνας

Δευτέρα

Τόπος: Ένα βαγόνι του Μετρό στην Αθήνα.
Εκείνη: Ελληνίδα, γύρω στα 52-53, με μια αρχοντική ομορφιά, casual ντυμένη, περιποιημένη, από τις γυναίκες που προσέχει κάποιος.
Εκείνος: Μελαψός, από το Πακιστάν ή το Αφγανιστάν, εμφανίσιμος, απεριποίητα αξύριστος, καθαρά ρούχα φροντισμένα σίγουρα από γυναικείο χέρι.
Είναι κολλημένη επάνω του κοιτάζοντας τον στο πρόσωπο, με ένα βλέμμα που αναβλύζει έρωτα και ευγνωμοσύνη…
του είδους που έχει κάποιος αδύναμος προς αυτόν που καλύπτει κάποιες ανάγκες του, κρατώντας τον σφιχτά από το χέρι, σαν να φοβάται μην της φύγει. Μιλάει ακατάπαυστα, αργά, δεν ακούω τί λέει, αλλά είναι προφανές πως δεν μιλάει απλά για να μιλήσει, αλλά γιατί έχει κάτι ουσιώδες να πει.

Εκείνος δεν την κοιτάζει, δεν κοιτάζει καν γύρω του, έχει βλέμμα δυνατό, “ξύπνιο” και μια αλαζονική έκφραση του Κατακτητή στο πρόσωπο. Δεν την ακούει καν που μιλάει ακατάπαυστα, είναι προφανές από τις αντιδράσεις του πως δεν καταλαβαίνει και πολλά.
Κατεβαίνουν στην Ομόνοια… εκείνος μπροστά, με γοργό και αγέρωχο βηματισμό σαν να έχει ξεχάσει πως εκείνη κολλημένη πάνω του “σέρνεται” πίσω του, εκείνη κρατώντας του σφιχτά το χέρι ενώ συνεχίζει να μονολογεί μιλώντας του.

Για αυτό μου αρέσει να γράφω κείμενα ρομαντικά, από άλλες εποχές, όταν ο Έρωτας δεν είναι απλά μια λέξη και οι πρωταγωνιστές του είναι μαγικά πλάσματα που σαρκώθηκαν Εδώ, για να υλοποιήσουν την Ιδέα.
Και να δημιουργώ έτσι προσωπικούς Κόσμους για να ζω εκεί και να διατηρώ το Χαμόγελό μου ζωντανό…
όχι σε αυτό τον βάλτο που πλασάρουν σαν “Παγκοσμιοποιημένη Πραγματικότητα”.
Αυτούς τους Κόσμους μπορείτε να ανακαλύψετε εδώ.

Τρίτη

Παίρνω το ΜΕΤΡΟ για να πάω στο γραφείο. Φτάνω στον προορισμό μου, μπροστά μου βλέπω έναν κύριο με το μπαστούνι του τυφλού, να κατευθύνεται στις μπάρες εξόδου.
Τρέχω δίπλα του.
“Καλημέρα, μισό λεπτό να σας βοηθήσω να περάσετε, τον ακουμπάω ελαφρά στην πλάτη.”
“Ευχαριστώ. Φύλακας;”
Σκάω χαμόγελο…
“Παλαιότερα, τώρα απλός πολίτης.”
“Να χτυπήσω την κάρτα μου βγαίνοντας”, μου λέει αγχωμένος και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟΣ.
“Δεν πειράζει, χτυπάω εγώ μην κολλήσει το μηχάνημα”, απαντάω περνώντας την κάρτα μου.
Περνάμε…
“Προς τα πού πάτε;” τον ρωτάω για να τον συνοδεύσω.
“Αριστερά, ξέρω τον δρόμο, σας ευχαριστώ πολύ.”
“Καλή σας ημέρα, γεια σας”.
Γιατί υπάρχει και αυτή η καθημερινότητα…
και κάποιες ιστορίες από το ΜΕΤΡΟ.

Τετάρτη

Χτυπάς την κάρτα απεριορίστων διαδρομών (την οποία έχεις πληρώσει 30€) για να περάσεις από τα μηχανήματα ελέγχου πρόσβασης στο ΜΕΤΡΟ.
Βλέπεις τον/την μουλωχτό/μουλωχτή που περιμένει να κολλήσει πίσω σου για να περάσει τζάμπα…
(εκπαιδευμένοι στο Facebook να είναι “γύφτοι” τζαμπατζήδες των like& share για μια σωβρακοφανέλα με την φάτσα ενός/μιας βλαχοσελέμπριτι).
“Παρακαλώ, μετά από εσάς” του/της λες ευγενικά.
Σε κοιτάει δολοφονικά, λες και είναι δεδομένο πως δουλεύεις εσύ για να συντηρείς τον/την φραγκοφονιά.
Ανταποδίδεις το βλέμμα, με στυλ “μαλάκα δεν με πιάνεις, μαλάκα…”
Άλλη μια ημέρα στους δρόμους της Αθήνας…
Άλλη μια ημέρα ανάμεσα σε “χρήστες” του Facebook, που μεταφέρουν τα “χούγια” της “εικονικής” στην “αληθινή”, ζωή.
Ελπίζω να μην είστε εσείς…

Πέμπτη

Εικόνες του Μετρό:
Άνθρωποι βιαστικοί, άνθρωποι απορροφημένοι στον δικό τους προσωπικό κόσμο που δεν κοιτούν τριγύρω τους…
άνθρωποι που με άδεια βλέμματα τρέχουν προς τις σκάλες για να φύγουν μια ώρα αρχύτερα από τον συνωστισμό όπου βρίσκονται και να βρεθούν στην ασφάλεια του οριοθετημένου, προσωπικού τους χώρου…
έτσι ώστε να συνδεθούν στο Facebook και να φορέσουν την μάσκα της κοινωνικότητας, έτσι ώστε να ξεγελάσουν την μοναξιά τους.

Παρασκευή

Συνήθως μετακινούμαι με το αυτοκίνητο ή την μηχανή και δεν είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τα Μέσα ΜΑΖΙΚΗΣ Μεταφοράς.
Αυτό που έβλεπα γύρω μου με σοκάρισε…
7 στους 10 ήταν χαμένοι στην οθόνη ενός κινητού τηλεφώνου, απαθείς σε ό,τι συνέβαινε γύρω τους.
Δίπλα μου στεκόταν ένα ζευγάρι, μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά να κοιτάζει τον κάτω του μετρίου τυπάκο που την συνόδευε, λέμε τώρα, όλο αγάπη…
και αυτός να “scrollάρει” στο κινητό του με το δάχτυλο, δείχνοντάς της κάτι στο Facebook, μη δίνοντάς της άλλη σημασία.
Χάρισμά σας αυτή η γαμοκοινωνία των άψυχων ρομπότ…
θα προτιμήσω την Ποίηση και την Επιστημονική Φαντασία.
Εκεί υπάρχουν ακόμη ΑΝΘΡΩΠΟΙ…

Διαβάστε επίσης:
1. Ταξιδέψτε με ασφάλεια.
2. Να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα.
3. Το Φιλί της Μέδουσας: Γνωριμία με τον Εχθρό.

©2004-2023 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.

Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.