Η μία από τις επαγγελματικές μου ιδιότητες, αυτή του Συνοδού Ασφαλείας, με θέλει πολλές ώρες πίσω από ένα τιμόνι…
είτε ενός αυτοκινήτου, είτε της αγαπημένης μου Yamaha.
Όταν γυρίζω αργά το βράδυ στο σπίτι μου, στην γέφυρα της Λένορμαν στον, σήμερα “λαϊκό” κάποτε “αρχοντικό” Κολωνό, βλέπω 2-3 συγκεκριμένα κορίτσια που “κάνουν πιάτσα”.
Προκλητικά ντυμένες, να δείξουν όση περισσότερη σάρκα μπορούν…
αλλά με το βλέμμα ενός 24χρονου το πολύ κοριτσιού να προσπαθεί να κρύψει την αθωότητα της ηλικίας, πίσω από τις “μπογιές” της δουλειάς.
Ματώνει η καρδιά μου να βλέπω νέες κοπέλες να βγαίνουν στον δρόμο για να κάνουν “ξεπέτες” για το Χρήμα.
Να πουλάνε σάρκα και, κυρίως, Ψυχή, για να βγάλουν το νοίκι, να γεμίσουν το ψυγείο, να πάρουν τα φάρμακα για έναν άρρωστο γονιό, να πληρώσουν τις σπουδές τους…
για χίλιους δύο λόγους που δεν μπορεί να πάει καν το μυαλό.
Αλλά…
με την αξιοπρέπεια του “αυτό πουλάω… πάρτο ή φύγε”.
Κάποιες φορές, όταν έχει φανάρι και έχω περισσότερο χρόνο, τις βλέπω να γράφουν στο κινητό τους και η ρομαντική μου φαντασία τις θέλει να είναι κάποιο από τα κορίτσια που γεμίζουν όλη μέρα και όλη νύχτα τους “τοίχους” τους με ποιήματα, για να ξεχάσουν την βάρβαρη καθημερινότητά τους.
Έστω για μια φευγαλέα στιγμή, παύουν να είναι πληρωμένες ιέρειες του Έρωτα που “κάνουν πιάτσα” και γίνονται νεαρά κορίτσια που ονειρεύονται ένα Αύριο με έναν σύντροφο να τους συντροφεύει στα γεράματα και μερικά κουτσούβελα να αναστατώνουν το σπίτι με τις παιδικές τους φωνές Ευτυχίας.
Και αναρωτιέμαι…
Πόσο πιο αξιοπρεπή είναι αυτά τα κορίτσια που ξέρεις από πριν την συμφωνία που σου κάνουν “θα σου δώσω σάρκα, μα μην με φιλάς στο στόμα” για να εξαγοράσουν με χρήματα λίγες στιγμές ψεύτικης Ηδονής που προσφέρουν σε ανθρώπους που θέλουν να ΝΙΩΣΟΥΝ κάτι, έστω και ψεύτικο…
μπροστά σε κάτι “ντίβες” της ψηφιακής “πιάτσας” του FaKebook που πετάνε σε κάθε selfie και το βυζί έξω για να μαζέψουν θύματα που ψάχνουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν…
αρσενικούς (και όχι Άνδρες) “κλαρινογαμπρούς” που θα πληρώσουν ακριβά, και όχι μόνον υλικά, το “αίσθημα” που τους πουλάνε “σοβαρές” και “ψαγμένες” πόρνες πολυτελείας που κρύβονται πίσω από χιλιοφιλτραρισμένες selfies και “σοφιστικέ” παραπομπές σε συγγραφείς που ξεπουλιούνται και “κάνουν πιάτσα” ψηφιακά για μια βδομάδα τζάμπα διακοπές, για κερασμένες νυχτερινές εξόδους, για “σκαφάτες” αποδράσεις…
έτσι, για να έχουν φωτογραφίες για να ποστάρουν στο FaKebook και να υιοθετήσουν μια “περσόνα” που θα υπνωτίσει ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Σε μια συζήτησή μου με φίλους εμπόρους (ειδικά με ιδιοκτήτες “mini market” και επιχειρήσεων Εστίασης) έμαθα πως έχουν αυξηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό στον Κολωνό οι αγορές με χρήση “προπληρωμένης κάρτας” (οι γνωστές “prepaid”) από ανήλικα παιδιά, ΕΙΔΙΚΑ από κορίτσια.
Αλήθεια…
αν οι αρμόδιες Αρχές έκαναν ελέγχους στα στοιχεία των κατόχων αυτών των καρτών (αυτών δηλαδή στο όνομα των οποίων εκδόθηκαν) τα ονόματα τους θα συνέπιπταν με αυτά των γονιών των παιδιών που τις χρησιμοποιούν;
‘Η μήπως όχι;
Και αν όχι…
ποια είναι η σχέση των ανθρώπων που “εκδίδουν” τις κάρτες με τα παιδιά αυτά;
Στις σκοτεινές μέρες που ζούμε, τα όντα ξεπουλιούνται και αγοράζονται σαν προϊ-όντα…
προϊόντα μιας απάνθρωπης Κοινωνικής Μηχανής, η οποία διαμορφώνει συμπεριφορές, κατακρεουργώντας συνειδήσεις.
Σε μια προβληματική κοινωνία οι άνδρες βλέπουν τις γυναίκες σαν ένα “κομμάτι κρέας”…
το πρόβλημα σε μια κοινωνία γεννιέται όταν οι γυναίκες “πλασάρουν” τον εαυτό τους σαν ένα “κομμάτι κρέας”.
Μία όμορφη γυναίκα είναι ελκυστική…
τίποτα όμως σαν την Γοητεία που εκπέμπει μια έξυπνη γυναίκα.
Διαβάστε επίσης:
1. Στα χρόνια της Μοναξιάς.
2. Στιγμές.
©2004-2024 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1972. Είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ειδικός Εφαρμογών Πληροφορικής, καθηγητής Ξένων Γλωσσών και Εκπαιδευτής σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της Γνώσης.
Δείτε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του.
Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο είναι νομικά κατοχυρωμένα και προστατεύονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται ρητώς η ολική ή μερική αναδημοσίευσή τους, χωρίς να αναφέρεται η Πηγή και το όνομα του συγγραφέα.